|
»
ناصرخالدیان
مهمان دوستي بوديم از آن اقشار آسيب‌پذير. البته به نظرم «آسيب‌پذير» از زاويه ديگري غلط و برعكس است و بايد گفت «آسيب‌نپذير». وقتي به چهره‌ي درمانده و زندگي آشفته‌اش نگاه مي‌كنم مي‌بينم آخر كدام بدبختي مثل اين و بيشتر از اين آسيب مي‌پذيرد!؟ آسيب‌پذير يعني گردن‌كلفتي كه هر آسيبي به او وارد بيايد بپذيرد و باكيش نباشد. شايد «آسيب‌زده» (چيزي شبيه ملخ‌زده!) وصف حال بهتري باشد. البته پيش از اين مي‌گفتند: مستضعفين. بعد ديدند كه اگر بگويند مستضعفين بايد به «و نجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثين» عمل كنند و اين نمي‌شود كه اين پاپتي‌ها همين‌طور به خاطر يك آيه صاحبان و وارثان ارض شوند. بعد يواش يواش اين مستضعفين شد: محرومين. بعد همين محرومين كم‌كم شد اقشار كم‌درآمد و آسيب‌پذير. به همين دليل در كل قضيه ماست‌مالي شد و شد اقشار مشمول‌السوبسيد و آسيب پذير و زمين‌‌ها هم به آقايان و مديران رسيد.
خلاصه مستضعفين، محرومين، اقشار آسيب‌پذير، مفلسين، فقرا، مساكين، مستمندان، بدبخت بيچاره‌ها، گداگشنه‌ها، پاپتي‌ها، بي‌پول‌ها، فلك‌زده‌ها و هر چه ناميده مي‌شود همه‌اش يكي است و اين لفاظي بروكراسي و سياست است كه با زدن سس مد روز اين واژه‌هاي تلخ را قابل بر زبان آوردن مي‌كند. مگر خود سياست چيزي غير از بازي با كلمات است؟
به هر حال ما چند نفري مهمان اين دوست آسيب‌نپذير يا آسيب‌زده‌مان بوديم و از همه چيز گفتيم تا رسيد به بحث آوردن پول سر سفره‌هاي نفت كه گفت: ما ديديم هر چي صبر كرديم پول نفت كه سر سفره‌ها نيومد. قيمت خواربار و نياز روزانه هم اينقد بالا رفته كه ما ديگه نمي‌تونيم بخريم. به اميد پول نفت از اونم افتاديم. اينه كه گفتيم خودمون نفت رو بياريم كه مقرون به صرفه‌تره. به هر حال اگه باب ميل نبود ببخشيد.
شام آوردند. سفره را كه انداختند يك قابلمه بزرگ وسط سفره گذاشتند كه محتويات درون آن مي‌جوشيد و چيزي نبود به جز گازوئيل كه دانه‌هاي نفتالين مثل نخود داخل آن ورجه وورجه مي‌كرد. به جاي سوپ از بنزين استفاده شده بود. دوست ميزبان كه در حال تريد آبگوشت نفتالين بود مي‌گفت سوپش خيلي خوشمزه است و به تقويت اكتان‌هاي بدن كمك مي‌كند و تازه سرعت و تحرك آدم را هم اضافه مي‌كند. بعد اظهار اميدواري هم كرد كه با سياست‌هاي خوب دولت در آينده بتوانند از بنزين هواپيما و سوپر استفاده كنند. زن صاحبخانه تعارف كرد كه چرا يك كاسه از آن بوراني نمي‌كشيم كه با قير درست شده و براي معده خيلي مفيد است و بهتر از قرص‌هاي رانيتيدن و سايمتدين است كه امروزه هر كسي براي زخم معده در كيفش دارد.
يكي از دوستان كه غذا به او ساخته بود و مشغول آروغ زدن بود از دهانش مثل اژدها آتش بيرون مي‌زد و دوست صاحبخانه‌مان هر بار خطاب به او مي‌گفت: نوش! ديگري با ولع داشت بوراني قير مي‌خورد و گاهي با دهانش براي بچه‌هاي صاحبخانه حباب درست مي‌كرد و آنها با خوشحالي مي‌خنديدند و كف مي‌زدند. يكي ديگر از سالادي كه با گريس درست شده بود تعريف مي‌كرد و صاحبخانه و زنش هم مرتب مي‌گفتند نوش جان، نوش جان. تو رو خدا تعارف نكنين از اون سيب‌زميني كه با بنزين بدون سرب سرخ شده ميل كنين. و دوست ديگر گفت: آره بچه‌ها بخورين، ديگه‌م هوا رو آلوده نمي‌كنين.
من هم به ديس بادمجان وسط سفره كه بادمجان‌ها به طرز خوشرنگي سرخ شده بود چنگال انداختم. ديدم مزه‌ي اين بادمجان‌ها زير زبانم يك طوري است. از صاحبخانه پرسيدم: اينو با چي سرخ كردين؟ مزه‌ش چقد «ايروني»ه؟ و گفت: روغن موتور! البته يه بار با روغن سوخته استفاده كرديم و مزه‌ش خوب در نيومد. اين بار كه تشريف آوردين از واسكازين استفاده مي‌كنيم كه مزه‌ش بهتره و اونم بستگي به سياستاي خوب دولت در اين مورد داره. و اشاره كرد كه آن كته هم با روغن موتور پالايشگاه كرمانشاهي پخته شده و بسيار خوشمزه است.
عجب سفره‌ي نفتي و شاهانه و پست‌مدرني بود! سفره را كه جمع كردند يكي از دوستان به دستشويي داخل حياط رفت. ديديم اول صداي انفجار خفيفي آمد و بعد داخل حياط با شعله‌هاي زرد و آبي گاز روشن شد و بعد از چند ثانيه خوابيد. مثل اين كه در خوردن زياده‌روي كرده بود. بچه‌هاي صاحبخانه در پستوي كوچك و تاريك خانه، غش غش مي‌خنديدند و ريسه مي‌رفتند.
|
