چاپ خبر

»روزهای آخر ترم، وقت امتحانات که می رسد، خوابگاه يکباره انگار به خود می آيد و بيدار می شود. چراغهای روشن و جنب و جوش دانشجوهايی که جزوه دست به دست می کنند، انگار قرار است کم کاری های طول ترم را جبران کند.

نشریه الکترونیکی زیگ زاگ درگزارش به آنچه درخوابگاههای دانشجویی دختران میگذردپرداخته  ومینویسد:عشق به ادامه تحصيل و ساختن آينده درخشان، بسياری از جوانان را بعد از قبولی در کنکور خواسته يا ناخواسته به ديار غربت می کشاند. شهرهايی که ممکن است چند صد کيلومتر با محل زندگيشان فاصله داشته باشد.

محل اسکان آنها ساختمانهايی است که بسته به دانشگاه و رتبه آن متفاوت اند، هر چند بسياری از دانشگاه ها يا خوابگاه ندارند و يا فقط برای دختران است.

خوابگاههای بزرگتر که در مجمتع هايی متمرکز هستند، مانند "کوی دانشگاه تهران" خود به شهر کوچکی در دل شهر ميزبان تبديل شده اند. به گونه ای که ساکنان کوی، وقتی می خواهند پايشان را از دروازه آن بيرون بگذارند، انگار که راهی سفر باشند، می گويند "به شهر می رويم".

خوابگاههای دانشجويی، کلکسيون کوچکی از ايران هستند. از هر استانی حداقل يک نفر را می توان در آنجا يافت.

تقريباً قوانين يکسانی بر خوابگاههای ايران حاکم است: ساعت ورود و خروج محدود است، درصورتی که شب خارج از خوابگاه سپری شود بايد به مسئولان ازقبل اطلاع داده شود، اگر مهمانی بخواهد برای چند ساعتی در خوابگاه باشد هنگام ورود بايد کارت شناسايی به امانت بگذارد، نظافت مکانهای عمومی مثل کتابخانه و راهرو های خوابگاه به نوبت با خود دانشجويان است که هر اتاقی روز بخصوصی عهده دار اين امر است.

البته اين قوانين در هر يک از اتاقهای خوابگاه، تفاوت و تنوع بيشتری می يابند: ساعت خاموشی، ساعت درس خواندن، تقسيم وظايف برای نظافت اتاق (جارو زدن ، شستن ظرفها و...)، نوبت پختن غذا و قواعد ديگر با توافق هم اتاقی ها تعيين می شود.

خاموشی در زمان امتحان با روزهای ديگر فرق می کند. يا به تفاهم می رسند و با هم درس می خوانند و يا هر کدام به اتاق مطالعه می روند.

برای وارد شدن به خوابگاه دخترانه يکی از دانشگاههای سراسری بايد از اتاق نگهبانی عبور کرد و از بدو ورود حضور پررنگ قوانين و مقررات به چشم می آيد.

دانشجويان، ورود و خروجشان را با کارت ويژه در دستگاهی ثبت می کنند. نام و مشخصات ميهمانان هم پس از ارائه کارت شناسايی، ثبت می شود.

البته اگر به نرده های کوی دانشگاه تهران که جا به جا در حاشيه بزرگراه چمران خم و شکسته شده اند نگاه کنيد، متوجه می شويد که برخی از ميهمانان خوابگاه که در فصل امتحانات و برای تبادل جزوه پر شمارتر می شوند، راههايی برای "دور زدن" نگهبانان سختگير يافته اند. 

اما دقت و سختگيری در خوابگاههای دختران، معمولا بيشتر از خوابگاههای پسران است.

برای راحتی دانشجويان تمام کارکنان خوابگاه را خانمها تشکيل می دهند .

در راهروهای خوابگاه دختران، يخچال ها خارج از اتاقها قرار دارند و شماره اتاقها روی درشان نوشته شده است. جمله های زيبايی از بزرگان روی در اتاقها چسبانده شده که نمايانگر روحيه ساکنان هر اتاق است.  

بايد از روی تعداد زيادی کفش راه رفت تا به اتاقی رسيد . در يک نگاه با وارد شدن به اتاق، تعداد افراد مشخص می شود؛ سه عدد تخت دو طبقه،حداکثر شش نفر در اتاقی نسبتاً کوچک.

ساختمان نوساز است ولی اتاقها با وسائل قديمی پر شده اند. پنجره اتاق باپرده کرم رنگی که نيمه آويزان است و با کوچکترين فشاری کنده می شود تزئين شده. فرش قرمز اتاق کمی به آن گرما داده است.

سن و سال دخترها را از چيدمان اتاقشان می توان فهميد. انتخاب رنگ رو تختی ها و نوع لباسهايی که روی جالباسی آويزان است و تزئين ديوارهای کنار تخت ها از نشانه هايی هستند که حال و هوای ساکنان اتاق را بازگو می کنند.

ديوارهای کنار تختها، هرکدام روايتگر درددلی يا آرزويی هستند؛ عکسهای خانوادگی و تصاويری از زادگاه که نشان از دلتنگی است يا پرچم کشورهای ناديده ای مثل کانادا و بريتانيا. می گويند دختر دانشجوی ترم سه از اکنون به فکر رفتن است و هرشب را با آرزوی روزی که در خوابگاه يک دانشگاه خوب در کانادا باشد، به روز می رساند.

ديوار های کنار تخت هر کدام روايتگر درددلی هستند؛ گلهای خشک شده که وارونه به ديوار چسبانده شده اند، همراه با جمله "دوستت دارم" نشان از روح عاشق دخترک است که بعد ازقبولی در کنکور، وارد دنيای "تنهايی" شده است، جايی که بدون پشتوانه هيچ فرد با تجربه ای مثل مادر، بايد به تنهايی با اتفاقهای عاشقانه دوران جوانی اش روبه رو شود.

اين انزوا وقتی با بحرانهای جوانی می آميزد، گاهی خلق و خوی دختران دانشجو را تلختر می کند.

هماهنگ شدن شش نفر در يک اتاق، با روحيه و خواسته های ناهمگون کار دشواری است، مخصوصاً در زمان امتحانها.

يکی می خواهد بخوابد ، يکی می خواهد درس بخواند، يکی عادت دارد با صدای بلند درس هايش را مرور کند و يکی در سکوت و آرامش

ولی نکته خوب خوابگاه، حس رقابتی است که برای درس خواندن ايجاد می شود . همه دخترها شب امتحان را با دلشوره ای که دارند بيدار می مانند و با چشمانی که از کم خوابی قرمزشده است سر جلسه امتحان می روند.

بعد از گذراندن دهه امتحانات همه با لهجه های مختلفی که دارند يک حرف را می گويند و آن، "دلتنگی" خانواده ، شهر و حتی اتاقشان است

فردای روزی که امتحان هايشان تمام می شود، همه به شهرشان می روند و خوابگاه تا شروع ترم جديد برای يک ماه در سکوتی غمناک فرو می رود.

گزارش از: فرن تقی زاد