چاپ خبر

»رمضان آمده است و عطر آسمانى سحرهاى رمضان، عشق را در كالبد خسته عاشقان و عارفان جارى كرده است . خدايا! دوباره زمزمه « يارب، يارب ‏» سحرگاهان، شور خاصى در خانه مترو ك دلم جارى مى‏كند و ترنم « اللهم انى افتتح الثناء بحمدك‏» ، همه تشنگان جام وصلت را بى‏قراركرده است.
من در ميان سيل اشك عشاق، دست‏هاى بى‏پناهم را به سوى آسمان بر مى‏دارم و ديده بر افق مى‏دوزم . لب باز مى‏كنم تا بگويم، اما بغضى سنگين راه گلويم را مسدود مى‏كند و اشك در خانه چشمانم حلقه مى‏زند .
با روحى سرگردان و جسمى فرتوت، به سوى تو آمده‏ام و دست نياز به سوى تو دراز كرده‏ام كه جز تو دست‏ آويزى ندارم .
خداى من!
آمده‏ام تا قلب سياه شده‏ام را با نور كبريايى‏ات جلا بدهى و سياهى را از آن پاك كنى .
آمده‏ام تا كوير لم يزرع دلم را با باران رحمت الهى‏ات به گلستانى از شور و عشق، و شوق و طراوت تبديل سازى . آن ندا به من مى‏گويد: درد را بايد گفت ... حرف را بايد زد. و من آمده‏ام تا دردهايم را برايت‏بگويم، كه تو خود گفتى:صدباراگرتوبه شكستى،بازآ !
آمده‏ام و كوله بار سنگين گناهم را بر درب خانه‏ات نهاده‏ام كه تو مرا از گرداب آلودگى نجات بخشى كه من « در كلبه حقيرم چيزى دارم كه تو در بارگاه كبريايى‏ات ندارى من چون تويى را دارم و تو چون خود را ندارى! .»
آمده‏ام تا سينه‏ام را كه آينه‏اى است‏ با غبارى از غم و اندوه، پاك كنى .
آمده‏ام، چرا كه آشيان تهى دست مرا مرغ دستان تو پر مى‏سازد ...
آمده‏ام، چرا كه هيچ كس جز تو لايق دل بستن نيست،كه همه فانى‏اند و تو باقى!
آمده‏ام، چرا كه حالا دريافتم، دل هر كس دل نيست . 
آمده‏ام، چرا كه كودك قلب من، اين قصه شاد از لبان تو شنيد: مى‏توان به درون اين مزرعه خشك و تهى بذرى ريخت . مى‏توان از ميان فاصله‏ها را برداشت . دل من با دل تو هر دو بيزار از اين فاصله‏هاست . 
آرى به حقيقت منم آن نيازمندى كه به تو نياز دارم . اگر از تو باز دارم، به كه ندا به من مى‏گويد: باز كن پنجره را، صبح دميد . و من پنجره شهر دلم را باز مى‏كنم و شميم خوش و دلنواز يادت را به اتاق تاريك دلم مى‏فرستم . خانه سياه شده قلبم، نفسى تازه مى‏كشد و دست‏هاى بى‏پناهم آرام آرام بالا مى‏آيد و لبانم به نام تو متبرك مى‏شود . نامت را تكرار مى‏كنم و هر بار كه نامت را زير لب تكرار مى‏كنم، لبانم به لبخندى گشوده مى‏شود و جانى تازه مى‏گيرد! ندا فرياد بر مى‏آورد « الا بذكرالله تطمئن القلوب‏» و قلب من آرامش مى‏يابد!
وجودم آرامشى يافت كه تا به حال نچشيده بودم . خداى من! در دلم شوق تو، اكنون به نياز آمده‏ام .
 

منبع :حاج حمید