چاپ خبر

»از ابتدای تابستان امسال هر شب,اکثر مردم ایران پای تلویزیون های خود می نشینند و ماجرای سریال تلویزیونی نرگس را پیگیری می کنند.

سریالی که با تمام کاستی هایش توانسته مخاطب زیادی را به خود جذب کند. در تاریخ ساخت مجموعه های تلویزیونی دنباله دار، نرگس یکی از استثنائاتی است که طی چند سال اخیر در تلویزیون تولید و پخش شده.

نرگس چه به لحاظ محتوا و چه به لحاظ ساختار و حجم تولید پدیده ای در تولید برنامه های تلویزیون ایران به شمار می رود.

حال در این چند سطر می خواهم به بررسی چرایی اقبال عمومی این سریال بپردازم.

سیروس مقدم کارگردان و مسعود بهبهانی نیا نویسنده دو چهره شناخته شده در مجموعه های تلویزیونی هستند. مقدم با کارهای گذشته اش همچون مسافر ، پلیس جوان، ریحانه و ... پای ثابت کارهای تلویزیونی است ولی چرا با ساخت مجموعه نرگس نامش بیش از گذشته بر سر زبانها افتاد؟

مردم ما به لحاظ نحوه زندگی و آداب و رسوم رایج در جامعه بیشتر با داستانهای رئال که خود آنها گاه شاهد این ماجراها در زندگی خود هستند و گاه خود درگیر ماجراهای مشابهی می شوند ارتباط برقرار می کنند و این از خصوصیات مخاطب عام ایرانی است.

تماشاگر خسته تلویزیون حوصله فکر درباره پیچیدگی یک داستان غیر واقعی را ندارد و به سرعت با اولین ارتباط برقرار نکردن آنرا حذف می کند. البته این فضیلتی به شمار نمی رود و باعث تعمق است که چرا مردم یک جامعه آنقدر سواد بصری نداشته باشند تا بتوانند موضوعات انتزاعی را در ذهن خود تجزیه تحلیل و با آنها ارتباط برقرار کنند.

از موضوع دور نشویم که نرگس با دست گذاشتن روی نکاتی که همیشه ذهن تماشاگر ایرانی پی جو آنها بوده توانسته خیل عظیمی از مردم را طرفدار خود کند. مسائلی چون عداوت، حسادت، ازدواج، دوستی دختر و پسر، طلاق و دهها مسئله ریز و درشت و جذاب خاله زنکی!

درباره کارگردانی و بازیگری در این سریال می توان بحثهای فراوانی کرد ولی تا جایی که من شاهد بودم سریال از نیمه دوم و پس از فوت مرحوم پوپک گلدره جدی تر دنبال شده و روی آن بیشتر کار شده هر چند که برای پر کردن فضاهای خالی پیامهای سازمان بهینه سازی مصرف انرژی در قالب جلسات یک شرکت لابه لای آن گنجانده شده است.

بازی ستاره اسکندری و کلا شخصیت نرگس را نمی پسندم چون واقعا تک بعدی به آن پرداخته شده دختری آرام، ساکت، مهربان، رنج کشیده و بسیار مثبت! ولی انصافا شخصیت نرگس با بازی اسکندری باور پذیرتر و ظریف تر اجرا شد.

هر چند شخصیت نسرین هم تا حدودی تک بعدی بوده ولی بازی عاطفه نوری توانسته شخصیت مستقل و باور پذیری به نقشش بدهد هر چند که تشابه نقشش با نقشی که در دوران سرکشی بازی کرده بود از خلاقیت در اجرای نقشش می کاهد ولی نوری با زیرکی هر چه تمام توانسته از اجرای دوباره آن نقش پرهیز کند.

مهدی سلوکی در نقش بهروز هم توانسته تا حدود زیادی به نقشش نزدیک شود و آنرا به عنوان یک جوان نازپرورده از خانواده ای متمول با احساسات و عواطف کودکانه به تماشاگر بقبولاند، بازیگری که هر چند تا به حال در نقش درخشانی ظاهر نشده ولی بازی در نقش بهروز نقطه عطفی در کارنامه وی می باشد. 

از حق نگذریم که حسن پور شیرازی پدیده ای در بازیگری به شمار می رود، پدیده ای که کمی دیر کشف شد. پورشیرازی را در گذشته بعنوان عروسک گردان و صدا پیشه عروسکها می شناختیم ولی در سالهای اخیر او توانایی خود را در بازیگری با ایفای نقش در فیلمهایی چون مهمان مامان و سریالهایی چون سفر سبز ثابت کرد. شخصیت پیچیده و چند لایه شوکت چه در فیلمنامه و چه در اجرا به نحو احسن ساخته و پرداخته شده و این نشان می دهد که تمام داستام فیلم بروی این شخصیت محوری می چرخد البته شخصیتهای دیگر چون ابراهیمی، احسان سعیدی و ... دارای نکات مثبتی در شخصیت پردازی داستانهای تصویری هستند.

در کل نرگس با تمام کاستی هایش توانست رکورد تماشاگر تلویزیونی را پس از انقلاب بشکند و به پرطرفدارترین و پر تماشاگرترین تبدیل شود. ای کاش به لحاظ مونتاژ ، موسیقی و تصویربرداری توجه بیشتری به این سریال می شد تا شاهد اثری در حد استاندارد می بودیم

البته در این وضعیت عدم استقبال از تلویزیون وطنی و رواج شبکه های ماهواره ای نرگس به برگ برنده ای در دست تلویزیون ایران تبدیل شد که جای امیدواریست.