چاپ خبر

»ر يكي از بخش‌‌هاي سريال «شب‌هاي برره»، «شيرفرهاد» مي‌گويد: مي‌خواهم سه هزار تومان خرج كنم و چنان عروسي باشكوهي برگزار نمايم كه در تاريخ برره ثبت شود.
پاسخي كه به او مي‌دهند، جالب است: به جاي آن‌كه سه هزار تومان براي ثبت در تاريخ خرج كني، ده تومان به «بگور» بده تا در تاريخ برره، هر آنچه را مي‌خواهي برايت بنويسد!

*****

به دست آوردن رضايت مردم توسط دولتمردان، دو راه بيشتر ندارد: راه نخست آن‌كه آنقدر جدي و خالصانه به مردم خدمت كنند و به حل ملموس مشكلات جامعه بپردازند كه مردم با ديدن پيشرفت‌هاي حاصل، دل به دولتمردان كارآمدشان ببندند و آنان را دوست بدارند و رأي خويش را از آنان دريغ نكنند.

بديهي است، چنين رويكردي، هزينه و توان بسياري را مصروف خويش مي‌كند و البته، پروسه‌اي است بسيار زمان‌بر.
راه دوم، اما ساده‌تر و كم‌هزينه‌تر است و اگر همه چيز بر وفق مراد پيش برود، زودبازده هم هست.

اين راه، بر كارهاي زيربنايي و خدمت واقعي به جامعه و حل مشكلات مردم، تمايلي ندارد. دولتمرداني كه شيفته اين راه كم‌زحمت هستند، ترجيح مي‌دهند، از ذره‌بين‌ها و بلندگوهاي تبليغاتي بهره ببرند و كوچك‌ترين كارهايشان را بزرگ كنند و با صدايي كه تا دورترين نقاط هم برسد، آن را جار بزنند.

در اين قرائت، پروژه‌هاي «جلوي چشم» كه تحسين «ناظران» را برانگيزد، بسيار بيشتر از طرح‌هاي عظيم و ماندگاري كه اي بسا، افراد زيادي هم در جريان آن قرار نگيرند، اهميت دارد.

به يك مثال ساده توجه كنيد:
يك طرح بزرگ پتروشيمي كه كيلومترها دور از شهر و با مشاهده و مشاركت حداكثر چندهزار كارگر و مهندس و پيمانكار و... اجرا مي‌شود، براي آن‌كه به نتيجه برسد، سال‌ها زمان مي‌برد، ولي در نهايت، وقتي به بهره‌برداري رسيد، دستاوردهاي مهمي را نصيب اقتصاد ملي مي‌كند. با اين حال، چون اين پروژه به اصطلاح «جلوي چشم» نيست، كمتر كسي براي دولتمردان طراح و مجري آن، دست مي‌زند و از آنان تقدير مي‌كند.

در مقابل، يك پروژه مثلا شهري، مانند ساخت يك زيرگذر، هرچند خرج كمتري دارد، ولي چون به طور عيني با مردم ارتباط برقرار مي‌كند، تحسين و تبليغ بيشتري را متوجه سازندگان خويش مي‌نمايد.

البته، مثال يادشده، ناظر بر مواردي است كه واقعا كاري ـ ولو كوچك ـ انجام مي‌شود و سپس، آن كار كوچك را با تبليغات، به عنوان يك دستاورد بسيار بزرگ كه حاصل تلاش‌ها و تدبيرهاي بي‌بديل دولتمردان است، معرفي مي‌كنند. متأسفانه، گاه، پيش از آن‌كه كاري انجام شود يا بي‌آن‌كه اساسا كاري در ميان باشد، «تبليغات» وارد گود مي‌شود و چنان جار و جنجالي به پا مي‌كند كه گويا بزرگ‌ترين شاهكارهاي بشري از سوي مسئولان آفريده شده است.

در اين ميان، آنچه تأسف‌آور است اين‌كه دولتمردان، بدون آن‌كه كاري در خور انجام داده باشند، از رسانه‌ها انتظار داشته باشند برايشان سناريوهاي تبليغاتي اجرا كنند. مصداق اين مسئله را مي‌توان در هفته‌هاي اخير و در موضعگيري‌هاي برخي دولتي‌ها و رسانه‌هاي نزديك به آنان عليه صداوسيما سراغ گرفت كه مدعي‌اند رسانه ملي، رويكردي مخالف دولت دارد و از انعكاس اخبار آن خودداري مي‌كند.

اين در حالي است كه اگر تعامل صداوسيما با دولت پيشين و دولت كنوني را مقايسه كنيم و منصفانه به داوري بنشينيم، درخواهيم يافت كه رويكرد مثبت‌تري نسبت به انعكاس اخبار دولت در رسانه ملي، پديد آمده است.

گذشته از آن، كساني كه انتظار دارند، رسانه ملي به رسانه اختصاصي دولت تبديل شود و مدام از دستاوردهاي آن «صوت و تصوير» ارائه دهد، به اين پرسش پاسخ دهند: «چگونه است به هنگام نقد دولت، برمي‌آشوبيد كه در سه، چهار ماه نخست عمر دولت، هنوز كاري انجام نشده است كه قابل نقد باشد، ولي هنگامي كه سخن از تبليغ به ميان مي‌آيد، از زمين و زمان انتقاد مي‌كنيد كه چرا دستاوردهاي دولت را بازتاب نمي‌دهيد؟! اين سياست شترمرغي را چگونه مي‌توان توجيه كرد؟».

بنابراين، اگر براي نقد دولت، زود است، پس براي تحسين آن نيز زود است، ولي اگر زمان تبليغ رسيده، حتما موعد نقد نيز هست.

مخلص كلام آن‌كه دولتمردان، بهتر است به جاي چشم اميد داشتن به «تبليغ»، به كارهاي زيربنايي و حل مشكلات اصلي مردم بپردازند. اگر چنين كنند، هرچند هزينه و زحمت بيشتري متحمل مي‌شوند، ولي محبوبيت، آن هم از نوع ماندگارش را به دست خواهند آورد ولي اگر بخواهند به جاي صرف «آن سه هزار تومان» براي كار كردن، «ده تومان» به «بگور» بدهند تا مدحشان را بگويد و نام و نشانشان را در تاريخ بنويسد، فقط تا زماني كه خورشيد پشت ابرهاست، دوست‌داشتني‌اند و صاحب رأي مردم و پس از آن، جز بدنامي، چيزي از ايشان باقي نخواهد ماند.

فراموش نكنيم كه ايران، پس از چهار سال نيز ايران خواهد ماند؛ بنابراين، بايد براي آن سوي چهار سال هم كاري كرد، دولت نيز قطعا اين نكته را قبول دارد و همه برنامه‌هايش معطوف به پروژه‌هاي «زودبازده» و «رأي‌جمع‌كن» نيست، بلكه پروژه‌هاي ملي و بزرگ را نيز با نگاهي به آينده فرزندان اين ملت، در دستور كار دارد ولو آن‌كه روبان افتتاح را رئيس‌جمهور ديگري به جز دكتر احمدي‌نژاد، قيچي كند.