|
» نام شهید یدالله کلهر بالشکرده حضرت سیدالشهدا(ع) عجین شده واین نام ازاین لشکرواین لشکرازاین نام جداناپذیرند.
شهیدی که به علمدارلشکرحضرت سیدالشهدا(ع) شهرت یافت وسروسرافرازی برای فرزندان البرزشد.
اینکه چرابدون مقدمه تصمیم گرفتم این دوخاطره رامنتشرکنم خودنیزنمیدانم ...شایدگذشت روزها برای من ودیگران دلیلش راروشن کند.
من،حاج یدالله و حاج علی فضلی در موقعیت سختی قرار گرفته بودیم. هوا سرد بود و امکانات زیادی هم نداشتیم.هنوز جراحات حاج یدالله خوب نشده بود و دوران بیمارستان و مداوا، او را ضعیف و ناتوان کرده بود. علاوه بر این، منتظر نشده بود تا بهبودی خود را به دست آورد و سپس به جبهه برگردد،لذا در آن سرما بیشتر از ما سختی می کشید.
چند پتو آوردم و به هر نفر یک پتو دادم. با اینکه هوا سرد بود،ولی خوابم برد. نیمه های شب بود که از خواب بیدارشدم. نگاه به اطراف انداختم. دیدم حاج یدالله بدون پتو،مرتب می لرزد. تعجب کردم خواستم از جایم بلند شوم و ببینم پتوی او چه شده،که چشمم به پتوی خودم افتاد. فهمیدم وقتی من خواب بوده ام پتوی خود را روی من کشیده.
در آن لحظه حال عجیبی داشتم، با اینکه او وضعیت جسمی خوبی نداشت و سرما بیشتر از ما او را آزار می داد،با این حال نمی توانست سختی دیگران را تحمل کند.
دم غروب بود و در پادگان شهید بهشتی با بچه های واحد، والیبال بازی میکردیم. حاج یدالله هم بود و با همان حالی که داشت، با یک دست بازی می کرد.
وقت نماز، به طرف آسایشگاه حرکت کردیم. داخل آسایشگاه، هرکس مشغول مرتّب کردن سر و وضع خودش شد.
حاج یدالله وارد شد و رفت روبروی کمدش ایستاد. در آن را باز کرد و تمام وسایلش را ریخت بیرون.
نگاهش می کردیم. همه متعجب بودند که حاج یدالله چه کار می کند.....!!!!
توی کمد خالی شد. برگشت طرف ما و گفت:« بچه ها! هرکس هر چه می خواهد بیاید بردارد»
با شنیدن این جمله، تمام بدنم لرزید؛ فهمیدم او هم رفتنی است. مسافر است و دارد بارش را سبک می کند.
بغضی گلویم را می فشرد......
|
