چاپ خبر

»ملوانان انگلیسی با هزار سلام و صلوات و کت و شلوار و پسته و گز و صنایع دستی و ... آزاد شدند.

البته این آزادی، و بطور کلی جریان کنفرانس خبری رئیس جمهور بسیار غیر منتظره و غافلگیر کننده صورت گرفت و هنوز هم بسیاری از ایرانی ها و مردم سایر ملل که وقایع مربوط به این ۱۵ ملوان را دنبال می کردند نتوانسته اند به خوبی پایان این ماجرا را هضم کنند و به نوعی گیج می زنند.

 امیدواریم اطلاع رسانی و عملکرد رسانه ای منظم و گام به گام نظام، قبل از آزادی این ملوانان، بعد از آزادی آنها هم ادامه پیدا کند و مردم از این سردرگمی خارج شوند. عکس العمل فعالان سیاسی و اینترنتی به اتفاقات یکی دو روز اخیر هم نکات جالبی داشته.

 اول اینکه این ماجرا مشخص کرد، در میان آگاهان سیاسی چقدر اختلاف نظر و گستردگی برداشت از وقایع وجود دارد و براحتی میتوان قواعدبازی جدیدی رابه چارچوبهای قبلی درعرصه دیپلماتیک افزود و حکومت کردن بر ملتی با این حوزه متنوع دیدگاه چقدر دشوار است.

ثانیا از آنجایی که در داخل و خارج کشور، همواره آدمهایی پیدا می شوند که از هر فرصت کوچک و بزرگی برای کوبیدن جمهوری اسلامی استفاده می کنند، قطعا این عزیزان از این فرصت هم نخواهند گذشت و بالاخره یک چماقی از گوشه و کنار این ماجرا درست می کنند تا بر سر حکومت بکوبند. کما اینکه این اتفاق به وضوح رخ داده و آنها که تا دیروز از آزادی فوری و بی قید و شرط سربازان انگلیسی می گفتند و هرگونه اطاله دستگیری این متجاوزان را "ماجراجویی" و "بی کفایتی" حاکمیت می دانستند، اکنون کاسه داغ تر از آش شده اند و دادشان به آسمان رفته که چرا جمهوری اسلامی امتیازی نگرفت و چرا بدون دستاورد اینها را آزاد کرد و چرا کوتاه آمد و عزت و اقتدار نظام چه شد و ...

این تذبذب فکری متاسفانه دامنگیر بسیاری از نیروهای درون جمهوری اسلامی هم شده و مخالفین رئیس جمهور سعی می کنند از این فرصت حداکثر استفاده را ببرند و رئیس جمهور را بخاطر عدم پایبندی به "اصولگرایی" و "انقلابی گری" متهم کنند.

بعنوان مثال می گویند چرا این تصمیم بعد از اتمام اولتیماتوم ۴۸ ساعته بلر صورت نگرفت تا شائبه ترسیدن حاکمیت و کوتاه آمدن در مقابل تهدید بلر بوجود نیاید و یا چرا رئیس جمهور شخصا این سربازان را بدرقه کرد و ... با تمام انتقاداتی که به احمدی نژاد وجوددارد باید گفت : عملکرد وی در این ماجرا در مجموع مثبت و قابل دفاع بود.

 کسانی که کوچکترین شناختی نسبت به روند تصمیم گیری در نظام دارند، به خوبی می دانند که تصمیم گیری در مواردی از این قبیل تنها به دست رئیس جمهور و دولت صورت نمی گیرد و این، لایه های فوقانی نظام هستند که تصمیمات نهایی را می گیرند. "کوتاه آمدن جمهوری اسلامی در مقابل ضرب الاجل ۴۸ ساعته بلر" هم از آن حرفهاست که فقط از طرف بعضی از هموطنان مغرض و یا بی خبر صورت می گیرد.

 چنانکه چنین اظهارنظری به ندرت در شبکه های خارجی مطرح شد. همه می دانند نظام جمهوری اسلامی که کوچکترین اهمیتی به قطعنامه های رنگارنگ و الزام آور شورای امنیت سازمان ملل متحد نمی دهد(قطعنامه های غیر الزام آور که هیچ!) هرگز در مقابل یک تهدید توخالی بلر که در روزهای گذشته تهدیدهای درشت تری هم داشته کوتاه نخواهد آمد.

 در مورد امتیاز نگرفتن نظام و آزادی خشک و خالی این ملوانان هم باید بگویم، مسئولان جمهوری اسلامی بعد از 28سال کشتی گرفتن با قدرتهای جهان، آنقدر آبدیده شده و فهم و شعور دارند که ابعاد مختلف قضیه را بسنجند و آنگاه تصمیم گیری کنند.

 یک روز قبل از آزادی ملوانان انگلیسی، جلال شرفی، دیپلمات ایرانی دستگیر شده در عراق آزاد شد. زمزمه هایی مبنی بر ملاقات مقامات ایرانی با دیپلماتهای دستگیر شده در اربیل، و حتی آزادی آنها نیز شنیده شد. لحن بسیاری از قدرتهای جهانی در مورد ایران به شکل قابل ملاحظه ای تغییر کرد و از همه ی اینها مهم تر، انگلستان با ارسال نامه ای به وزارت امور خارجه، تکرار نشدن تجاوز به آبهای ایران را ضمانت کرد و تلویحا، ورود غیر قانونی به آبهای ایران را پذیرفت.ضمن اینکه پیام بلردرخصوص گشایش کانالهای ارتباطی جدیدباایران درمراسم استقبال ازملوانان وجه غیرقابل انکاری است که متاسفانه به این سخنان ولحن نخست وزیربریتانیا دراین مراسم ازسوی رسانه ها کمترپرداخته شده است .

 این شواهد نشان می دهد آزادی این سربازان آن چنان بدون کسب امتیاز هم نبوده. پیشنهاد من به طرفداران جمهوری اسلامی این است که در چنین مواردی به حاکمیت اعتماد کنند و تا این حد تصمیم گیران نظام را دست کم نگیرند. در مورد بدرقه عجیب و غریب این سربازان توسط رئیس جمهور هم ذکر این نکته لازم است که مراسم آزادی ملوانان انگلیسی، بدون شک بخشی از عملیات رسانه ای جمهوری اسلامی بوده است.

اساسا این بدرقه را باید در چارچوب برنامه ریزی روانی و رسانه ای حکومت دید و با این حساب، بنظر من عملکرد رسانه ای نظام در این رابطه غیر منتظره و غیر قابل دفاع نبوده و نیست. بالاخره بسیاری از مردم جهان علی الخصوص غربی ها از برخورد خوب ایرانیان با نظامیان دربندشان شگفت زده شده اند و در واقع ایران با این کارش ۱۵ سفیر صلح راهی انگلستان کرده است.

 فایده دیگر این ماجرا اینست که اتفاقات چند روز آینده، نیات حقیقی بریتانیای کبیر را برای همگان روشن خواهد کرد. اگر انگلستان در این ماجرا حقیقتا نیت خیری داشته نباید دست به اعمالی بزند که ایران را از برخورد خوب و آزادی زود هنگام سربازان انگلیسی پشیمان کند. با همه ی توضیحات فوق به نظر من قضاوت در مورد برنده و بازنده این ماجرا و نتایج و دست آوردهای آن هنوز زود بنظر میرسد.

 امیدوارم ایران از برخورد محبت آمیزش پشیمان نشود و احمدی نژاد اگر صحنه را در مقابل افکار عمومی خارجی برده، در مقابل افکار عمومی داخلی نبازد. شکستی که در صورت وقوع، می تواند برای وی و دولت متبوعش گران تمام شود.

می توان گفت احمدی نژاد همچنان بر روی لبه ی تیغ قرار دارد...